Kazimierz Suchcicki od 1919 pełnił służbę w Wojsku Polskim. Był kapelanem w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, w 1920 kapelanem Obozu Szkół Podoficerów, a później kapelanem Obozu Warownego „Toruń”. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od 1922 był zastępcą księdza dziekana generalnego Karola Boguckiego, szefa duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W 1924  zastępca
księdza dziekana Jerzego Sienkiewicza, szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Od 1927 szef służby duszpasterstwa  Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Na dziekana został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego.

W 1934 został przeniesiony na równorzędne stanowisko w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Uczestniczył w kampanii wrześniowej na froncie wojny z Niemcami. Po 17 września 1939 roku dostał się do sowieckiego obozu w Starobielsku, z którego został wywieziony do więzienia na Butyrkach w Moskwie, skąd wiosną 1940 roku – do obozu w Kozielsku.

Z Kozielska wywieziony zgodnie z wykazem NKWD Moskwa nr 025/3/1940 z poleceniem przekazania do dyspozycji szefa Zarządu NKWD obwodu smoleńskiego (akta sprawy nr 4909).

Został zamordowany w kwietniu 1940 roku w Katyniu. Jest jednym z 24 księży kapelanów Wojska Polskiego z lat 1919–1939 zamordowanych na "nieludzkiej ziemi" wiosną 1940 roku, zgłoszonych przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie w grudniu 2009 roku na kandydatów do procesu beatyfikacyjnego Męczenników Wschodu.